به مناسبت بیست و پنجم اردیبهشت ، روز بزرگداشت فردوسی
نام فردوسی برای همه ی فارسی زبانان ، تداعی کننده منظومه ای از داستان های کهن سرزمین ایران است . مجموعه ای که حکیم توس با تحمل مرارتی مثال زدنی سرود و برای قرن ها برگ زرینی بر هویت زبان فارسی رقم زد .
شاهنامه روایت خیر و شر است . از پهلوانانی چون فریدون و سیاوش و رستم تا شخصیت هایی مانند ضحاک و سلم و تور . یادآوری روزی در تقویم رسمی کشور برای بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی بطور قطع همزمان به معنای پاسداشت زبان فارسی است .
شاید بتوان داستانهای فردوسی در شاهنامه را روایت گوشه های ظریف فرهنگی ایران دانست چرا که در بسیاری از این اشعار بطور مستقیم به فرهنگ هایی اشاره شده است که تا همین امروز ، بخشی از ارزش ها و ضد ارزش های جامعه ایرانی را شامل می شود . فرهنگ پهلوانی ، آزادگی ، پاکی و مناعت طبع ، دانایی و البته احترام به جهان آفرینش و زمینی که در آن زندگی می کنیم .
جهان آفرینش در شعر فردوسی از اصلی ترین رکن هستی که پروردگارجان آفرین است شروع شده و تا ریزترین مخلوقاتی که در محاسبات بشری آنچنان لحاظ نمی شوند ادامه دارد .
نخستین که نوک قلم شد سیاه
گرفت آفرین برخداوند ماه
خداوند کیوان و ناهید و هور
خداوند پیل و خداوند مور
خداوند جان و خداوند رای
خداوند یکی ده رهنمای
اشاره به خلقت همه ی مخلوقات بصورت هدفمند حتی حیوانات وحشی و لزوم احترام به این خلقت شایسته !
همی گفت کای داور دادگر
تو دادی مرا زور و فر و هنر
تو کردی ددان را بدان خاک ، جای
تو باشی به هر نیکویی رهنمای
و البته رعایت حقوق حیوانات
سیه اندرون باشد و سنگدل
که خواهد که موری شود تنگدل
میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است
و اما درخت در شاهنامه
درختان شاهنامه اغلب نماد ایستادگی و سربلندی هستند از سرو و صنوبر گرفته تا ساج و ترنج . سرو در شاهنامه ، درخت ایران است و اهمیتی ویژه ای دارد و البته سوزاندن سرو هم عقوبتی چون کوری .
گلستانش برکند و سروان بسوخت
به یکبارگی چشم شادی بدوخت
فرهنگ احترام به طبیعت و محیطی که انسان در آن زندگی می کند یکی از شاخصه های شعر فردوسی است که امروز بیش از هر زمان دیگری در ایران نیاز به آن احساس می شود .
به احترام طبیعت ، به احترام زندگی ، به احترام فردوسی و فرهنگ کهن ایرانی ، سروها را نسوزانیم ، حیوانات را نیآزاریم و روزگار بهتری را برای زمین و آسمان رقم بزنیم !