24/12/1394
1558 بازدید
در کشور چهارفصلی مانند ایران آمدن فصل بهار بهترین زمان برای دیدن زیبایی های طبیعت و بهره گیری از این نعمت خدادادی است. از شمال تا جنوب و از غرب تا شرق کشور به دلیل وجود تنوع اقلیمی شرایط مطلوبی برای هر چه بیشتر نمایان شدن این زیبایی ها فراهم شده است. مقارن شدن فصل بهار و سال نو در تقویم ایرانی این فرصت را در اختیار مردم می گذارد که بتوانند بهترین استفاده را از طبیعت داشته باشند.
قرن ها پیش حافظ نیز پیوند میان نوروز و طبیعت را در ابیات خود بیان کرده است و بهره گیری از مواهب طبیعت را به منظور رسیدن به آرامش و درس آموزی توصیه می کند:
ز کوی یار میآید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشان
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی
از این رو مسافرتهای نوروزی ولو سفرهای کوتاه یک روزه در دامان طبیعت به نوعی در فرهنگ ایرانی ما ریشه دارد.
این سال ها اما طبیعت گردی بیش از پیش در بین عموم مردم جا افتاده است. برخی از کارشناسان محیط زیست استفاده از گردشگری طبیعی البته با رعایت اصول و ظرفیت برد محیط را به جای برداشت از منابع طبیعی بعنوان فعالیت اقتصادی که می تواند باعث تخریب محیط زیست و از دست رفتن این منابع شوند را منبع درآمدی برای جامعه بومی و کشور و همچنین سود حاصل از آن را راهی برای حفاظت هر چه بیشتر عنوان می کنند.
بنابراین در برخی از مناطق که جذابیت های لازم را برای گردشگری طبیعی داشته باشند و از طرف دیگر ورود انسان به آن مناطق آسیب جدی به زیست بوم و حیات وحش منطقه وارد نمی کند می توان با رعایت اصول حفاظتی و بهداشتی شرایط این نوع گردشگری را ایجاد نمود. بنظر برخی گردشگری مدیریت شده می تواند در کنار سود اقتصادی برای کشور از آسیب های بیشتر به محیط زیست جلوگیری کند. ورود بدون ضابطه مردم به یک منطقه حداقل اثر منفی که می تواند داشته باشد رهاسازی حجم زیادی از زباله بویژه پلاستیک در طبیعت است. معضلی که این روزها اکثر مناطق کشور به آن مبتلا هستند. شاخه شکنی، آتش سوزی، بوته کنی، شکار گونه های حیات وحش و مواردی از این دست تخریب هایی هستند که بواسطه گردشگری ناپایدار و خارج از ظرفیت منطقه می تواند رخ دهد. بنابراین فرهنگ سازی مناسب برای مسافرت کردن در کنار ایجاد شرایط رفاهی مطلوب دو نکته مهم در ترویج گردشگری و حفاظت از محیط زیست است.
یکی از این امکانات رفاهی تاسیس و ایجاد بوم کلبه ها یا اقامتگاه های بوم گردی است. این اقامتگاه ها در واقع نوعی از محل های اقامت برای مسافران و معمولا به صورت خانوادگی است، که بر خلاف هتل ها عمدتا در خانه های قدیمی بازسازی شده و با شیوه ای که مطلوب برای مسافران باشد و تجربه ای از زندگی محلی و قدیمی را در اختیار آنها بگذارد، اداره می شوند. از جذابیت ها در این نوع از اقامتگاه ها که در کشور کم کم رونق پیدا کرده است احیای رسومات گذشته و ارائه آن به مردم است. احیای سنت چهارشنبه سوری، مراسم قاشق زنی، بازی های بومی و همچنین غذاهای محلی از دیگر خدمات این نوع از گردشگری است.
ارتباط میان کنشگران در دو حوزه محیط زیستی وگردشگری در کشور شرایط را به سمتی پیش برده است که از یک سو گردشگری طبیعی توسعه پیدا کند و از سویی دیگر آموزش های لازم به مسافران برای حفظ بیشتر محیط زیست ارائه شود تا هم در کنار لذت سفر از تبعات منفی آن نیز کاسته شود.